Απόσπασμα

« …στίς μικρές ὧρες τῶν ἀνθρώπων, πού ἔβλεπαν, ὅσοι ἔνιωθαν, ἀνήμποροι, νά συνάζονται βαρεῖς σωρεῖτες, μαῦροι… κι ὥρα τήν ὥρα ν’ ἀγριεύει ἡ νύχτα, νά παγώνει.

Κι ἄλλοι, οἱ περισσότεροι, ψυχές βαθειά κοιμάμενες, δεμένες στά συνήθια καί στήν ἀνάγκη καί στήν ἀνάγκαση, ἀλλοῦ στήν καλοπέραση, ἀλλοῦ στόν ἔσχατο ἐκπεσμό, παντοῦ στήν μικρομυαλιά καί στό μικροσυμφέρον, νά κάμουν τάχα πώς δέν τρέχει τίποτε…. νά παριστάνουν πώς μπορεῖ νά συνεχίσουν νά μένουν στήν βολή τους, πασχίζοντας μόνο ἤ προσδοκῶντας γιά τήν αὐριανή τους καλοτυχία, ξοδεύοντας τήν ρηχή ἀνάσα τους σ’ ἐλπίδες μάταιες καί σ’ ὄνειρα πλανεμένα…

Κι ἄλλοι, πού δίψασαν γιά τήν Δύναμη, δροσίστηκαν μιά στιγμή στήν σκιά της καί θάρρεψαν τήν σκιά γιά Δύναμη. Θάρρεψαν πώς μποροῦν νά παίζουν ζωές τῶν ἄλλων, ἀνέξοδα καί μέ κέρδος δικό τους. Καμάρωσαν, καταφρονῶντας τά πιόνια τους, μή βλέποντας πού κάναν τά ἴδια καί χειρότερα, τζογάροντας σέ στημένες παρτίδες κι ἀκουμπῶντας λερή τήν ψυχή τους ἐνέχειρο, σέ ποιῶν διαβόλων τά τραπέζια καί τά κατάστιχα…

Κι ἄλλοι ἀκόμη, ἐλάχιστοι τούτην τήν ὥρα, ἄγρυπνοι, μέ τίς ἀνάγκες τοῦ κορμιοῦ ξεχασμένες, σάν νά λείπουν ὁλότελα, μ’ ἀκέριο τό πνεῦμα κλειδωμένο στήν ἰδέα τοῦ χρέους τους…»

…ἄν δέν ἤσασταν ἐσεῖς ὅλοι, σκλάβα κι εὐχαριστημένη
θἄμενε ἡ ψυχή μου…