Περιγραφή

Από το Καβαφικό έργο, δεν απουσιάζει ο Θεός. Εκλείπει, όµως, το όνοµά του. Στους στίχους του Αλεξανδρινού, συναντάµε ολόκληρη την ελληνική θεολογία, τόσο στην πολυθεϊστική της εκδοχή όσο και στη χριστιανική. Πουθενά, ο ποιητής δεν δογµατίζει µήτε κηρύττει. Το θείο για τον Καβάφη είναι µέλος της συµπεριφοράς του ανθρώπου στην κοινωνία του µε τη ζωή. Μερικές φορές, απαντά στην απόγνωση για να προσδώσει νόηµα, ενώ, άλλοτε, σιωπά ερµητικά. Ενίοτε, το υπερβατικό ανθρωποποιείται, περιπλανώµενο στα σοκάκια των θνητών ή περιφέρεται αόρατα στα δώµατα της ιστορίας. Σε κάθε περίπτωση, είναι παρόν, σαν ευχή, σαν αναφορά, σαν ρόλος.

Το εν λόγω βιβλίο εξετάζει τη θέση του θεϊκού -σε κάθε του όψη και έννοια- στον ποιητικό λόγο του Καβάφη, συλλέγοντας και αναλύοντας από το σύνολο του έργου του όλα εκείνα τα ποιήµατα που µαρτυρούν αυτή τη σχέση – του πεπερασµένου µε το αθάνατο, του ανθρώπου µε τον Θεό του.